Suri Legend Kenneth Kluivert - Surinaamse Voetbal Bond

Suri Legend Kenneth ‘Bossa’ Ramon Kluivert: De Surinaamse voetbalroots van de familie Kluivert
(Shravan Dielbandhoesing)

De voetbalprestaties van Patrick en Justin Kluivert zijn bekend bij het voetbalminnend publiek, doch die van vader en opa Kenneth ‘Bossa’ Ramon Kluivert, die het tot Surinaams international in de zestiger jaren geschopt heeft en inmiddels 79 is, minder. Bossa wordt door voetballiefhebbers, die hem hebben zien voetballen in Suriname herinnerd als een charismatische speler met gracieuze schijnbewegingen, en een goaltjesdief á la Suárez.

Meneer Kluivert kan zelf terugkijken op een mooie voetballoopbaan. ‘Ik ben op 26 augustus 1941 in het district Marowijne, in het bauxietstadje Moengo, aan de Cottica-rivier geboren. Ik was een rustige jongen, net als mijn vader. Mijn vader was kraandrijver en ook voetballer, dus het zit in de genen. Mijn broers konden ook goed voetballen, maar waren niet zo serieus als ik,‘ zegt de oude heer Kluivert.
Hij is van kleins af aan grootgebracht in Paramaribo. En op het J.C. Bronsplein is hij als voetballer ontdekt. Alvorens hij op latere leeftijd voor Robinhood uit zou komen, speelde hij onder andere voor Victoria te Paramaribo, Be Quick (district Para), Uruguay (district Para). Kluivert is indertijd met v.v. Uruguay gepromoveerd naar de Hoofdklasse, de Surinaamse Eredivisie.
Kluivert: ‘Het is niet het Uruguay van Suárez. Mensen met wie ik werkte bij Suralco vroegen mij om daar te komen spelen. Ik moest met de lijnbus naar de club. We waren actief in de Eerste Klasse.
Later speelden wij onze wedstrijden in het SVB-stadion, thans Andre Kamperveenstadion, waar destijds alle wedstrijden van de Hoofdklasse gespeeld werden,’ aldus Kluivert.
Hoe hij aan de naam Bossa kwam?
Hij hield reeds in Suriname van gezelligheid, was toen al dol op dansen en de Bossa Nova. Sedertdien draagt hij met trots de bijnaam Bossa Nova. Maar omdat men in Suriname houdt van afkorten, werd het Bossa.

De volgende club van Bossa was Robinhood. Hij werkte toen op het postkantoor in Paramaribo. Kluivert verhaalt verder over zijn mooie herinneringen aan zijn tijd bij Robinhood: ‘We stonden met 1-4 achter tegen Transvaal (1963). De mensen vertrokken al uit het Stadion. En toch hebben wij nog gelijk kunnen spelen tegen Transvaal, en ik scoorde tweemaal.’ Door deze 4-4 binnen 15 minuten kreeg Robinhood de bijnaam sieksiejuru bromkie. De wedstrijd begon om 16:30 uur en door de geweldige aanmoedigingen van het publiek speelde Binhood in het laatste kwartier de sterren van de hemel.
‘We werden ook in het jaar 1964 ongeslagen landskampioen en ik kan mij herinneren dat we ook nog een wedstrijd tegen Botafogo speelden. We verloren die wedstrijd met 2-1, maar we hadden kunnen winnen.’

Kluivert werd in het jaar 1964 ook opgeroepen voor het Surinaams elftal, toen onder leiding van Andre Kamperveen en Vossie Belgrave, als rechtsbuiten. Hij speelde o.a. voor het Kwalificatietoernooi OS Tokio 1964 in Mexico.
Kluivert: ‘Helaas hebben we het niet zo goed gedaan in Mexico. We hadden last van een hoogteverschil. Je moet speciale longen hebben om 2240 meter boven de zeespiegel te voetballen. Lopen is al vermoeiend, laat staan achter de bal rennen. Andere spelers zijn een beetje ziek geworden. Amerika, Mexico, Panama & Suriname namen deel. Ik heb nog een oorkonde gehad, met de oude Surinaamse vlag erop.’

Voorts nam hij nog deel aan de allereerste WK-kwalificatiewedstrijden, namelijk in het jaar 1965 tegen Costa Rica en Trinidad & Tobago. Helaas was Natio niet in staat om zich voor het eindtoernooi in het jaar 1966, dat gehouden zou worden in Engeland, te kwalificeren.

Kluivert vertrok in oktober 1970 naar Nederland om zich in Amsterdam te vestigen. Hij was werkzaam voor de Nederlandsche Dok en Scheepsbouw Maatschappij en later als postbode in Amsterdam-Noord. Hij zou nog voor de oudste Surinaamse voetbalclub in Nederland, Real Sranang, uitkomen.

Voetballen bleef zijn passie. Toen zijn zoon Patrick in de Champions League-finale van 1995 in Wenen, AC Milaan velde met het enige doelpunt zat Bossa op de tribune. ‘Tijdens het vieren van dat doelpunt kreeg ik een glas bier op mijn hoofd, doordat alle mensen gingen juichen. Toch vergeet je zulke gelegenheden niet meer.’

Bossa over zichzelf: “Ik leef bij de dag.’’

Voorts wenst Opa Kluivert de jongens van Natio veel succes:’ Dat we ze mogen zien op het WK 2022 in Qatar. Dan krijg ik van mijn zoon (Patrick) een ticket om naar Qatar te gaan,’ besluit Kenneth ‘Bossa’ Ramon Kluivert.

Rest mij familie Kluivert, Henk Kamperveen en Raymon Wimpel hartelijk te bedanken voor hun welwillende medewerking.